Teşekkürler Çocuklar

Öncelikle, her bir futbolcu kardeşimizin alnından öpüyorum. Hiç umutlu olmadığımız, her zamanki gibi kısır tartışmaların olduğu bir Avrupa Şampiyonası'na gittik.

Gürcistan galibiyetiyle sevindik. Portekiz maçı yüreğimize su serpti. Çekya ve Avusturya galibiyetleri ise acaba mı sorusunu sordurttu.

Nihayetinde her zamanki şanssızlığımızla Hollanda'ya elendik. Futbol böyle bir şey işte, ne olacağı hiçbir zaman belli olmuyor.

Güzelliği de burada zaten, lakin bu şampiyonanın gösterdiği başka bir şey var ki bir kez daha dostun düşmanın kim olduğunu bize gösterdi.

Tarihimizin her bir döneminde yeri olan Bozkurt'un, Avrupalı bazı kansızları nasıl da çılgına çevirdiğini ve ikiyüzlülüğünü dibine kadar gördük.

Kendi ırkçılıklarının bizim DNA'mızda olmadığını onlar da biliyorlar zaten, çıldırdıkları şey de bu aslında.

Çok açık olan bir şeyi bir kez daha gördük ki bu adamlar hiçbir zaman bizlerin dostu olmayacaklar.

İmkân bulduklarında her daim sırtımızdan vuracaklar, hiçbir zaman da iyi olmamızı istemeyecekler. İyi tarafından bakacak olursak, milletçe öyle bir kenetlendik ki varsın olmasın dostumuz biz bize yeteriz.

Yeter ki biz bir olalım... Bu gençler bize öyle ümit verdiler ki, Allah büyük, 2026 Dünya Kupası'na gider, orada da tarih yazarız Allah'ın izniyle. Teşekkürler çocuklar, teşekkürler Milli Takım, minnettarız yaşattığınız heyecan adına. Hayırlı pazarlar...