Birlik olalım, bu mu?

Bütün dünyada siyasetçilerin ihtiyaç duyduklarında en fazla kullandıkları cümle, yazının başlığına kısaltarak aldığım cümledir.

Genelde içeride sıkıntılar başlayınca; bu sıkıntılar ister ekonomik olsun, ister siyasi, isterse sosyal olsun… hiç fark etmez!..

Siyasetçinin ilk yapacağı şey, kamuoyunun dikkatini dışarıya çekmektir.

1970’li, 80’li yıllarda bu yöntemi Yunanistan ve Türkiye çok sık kullanırlardı… Zaman zaman somut ve görsel aparatlar da kullanırlardı ki, kamuoyu nezdinde ciddi etki ve dalgalanmalara sebep olsun!.

Kardak krizi tabir edilen, krizde kullanılan kayalık parçası, bunun güzel bir örneğidir!..

Yunanistan’ın planlayıp hayata geçirdiği, kamuoyunun dikkatlerini tek düşmanı(!) Türkiye üzerine çekerek, içerideki siyasal ve toplumsal baskıyı hafifletme girişimleri, hakkını teslim edelim, Yunanistan’da bayağı etkili oldu!..

Peki, bu etkiyi kim sağladı, diye bir soru sorulacaksa, tabi ki Türkiye!

Nasıl, diye hayretâmiz şekilde tuhafımıza gidecek soruyu sormayın!

Niye mi?

Çünkü Türkiye’nin de böyle gollük bir pasa şiddetle ihtiyacı vardı!..

Ekonomimiz son derece kötü idi… Tansu Hanım’ın iki anahtar sloganına inanan sokaktaki vatandaş, eve ekmek götürmek derdine düşmüştü…

Tabi, burnundan soluyordu!..

Yunanistan’ın yuvalandığı bu topa, girmeyecekti de ne yapacaktı Türkiye!.

Kale boş, top on sekizin içinde… Tribünlerde stresten alev almak üzere!..

Kısaca o kaya parçalarına ay yıldızlı bayrağı diktik… Hamasi birkaç siyasi nutuk… Televizyonlarda birkaç kahramanlık türküsü!

İşte, bu kadar!..

Ekmek de unutuldu… Sinirsel krizler de sona erdi!.

Gelelim şu bugüne: